Het KV Mechelen-shirt, een geschiedenis
“Les couleurs du Club sont celles de la ville de Malines : jaune et rouge. Dans tous les matches les joueurs devront porter soit un maillot soit une chemise rayée de jaune et rouge.”
Zo staat het in de oorspronkelijke statuten van FC Malinois geschreven. Vrij vertaald: KV Mechelen moet altijd in geel-rood gestreepte shirts spelen, “tenzij de scheidsrechter er anders over beslisse”, zoals later aan de statuten zou worden toegevoegd.
Dankzij die bepaling van de stichtende leden van KV Mechelen speelt de club al sinds 1904 in de iconische geel-rood-gestreepte truitjes. Al is de verplichting in de loop der jaren uit de statuten verdwenen, de traditie blijft ook vandaag nog gerespecteerd. We keren even terug in de tijd om de evolutie van de Mechelse truitjes onder de loep te nemen.
Afgezien van een klein tussendoortje in het seizoen 1958-1959, waar FC Malinois in een volledig rode of gele outfit speelde (met gele dan wel rode V-hals kraag), speelde de club tot in de late jaren 60 onafgebroken in de traditionele geel-rode shirts zonder logo en zonder nummer. Rugnummers werden internationaal verplicht vanaf het WK in Engeland in 1966, maar de meeste ploegen introduceerden ze al vroeger. Wanneer KV Mechelen precies met rugnummers begon te spelen, is onzeker, maar het moet in de eerste helft van de jaren 60 zijn geweest. Tijdens de Mechelse derby van oktober 1962 speelde Malinois nog zonder nummers, in februari 1964 met.
In 1969, bij het aantreden van Keith Spurgeon als coach, die eerder onder meer Ajax trainde, werd er plots afgestapt van het klassieke gestreepte shirt. Verschillende jaren speelde Mechelen in rode (thuis) of witte (uit) shirts. Wanneer de naam van Royal Football Club Malinois in 1970 wordt vernederlandst tot Koninklijke Voetbalclub Mechelen, komt er voor het eerst een logo op het shirt, namelijk centraal op de borst. Het stelt het Mechelse stadswapen voor, met centraal de Rijksadelaar. Erboven staat de tekst Koninklijke Voetbalklub Mechelen te lezen.
Vanaf oktober 1972 speelt Club Mechelen, zoals de club doorgaans wordt genoemd, met een shirtsponsor. Conservenfabriek Rena uit Heist-op-den-Berg is daarmee de eerste sponsor van KV Mechelen. De shirts zelf zijn van het Britse merk Admiral. Dat komt omdat er met John Doorbar een Brit in het Mechelse bestuur zetelt. Hij richt zijn blik wel vaker over de plas, zoals blijkt uit de talrijke spelers die in die jaren neerstrijken in Mechelen: Parke, Macleod, Talbut, Whitehead, Blair en Brookes zijn sprekende voorbeelden. En dus ook voor de shirts ging hij shoppen over het Kanaal.
Pas met het aantreden van John Cordier als voorzitter in 1982 grijpt Mechelen terug naar de verticale geel-rode strepen. Tegelijk maakt hij zijn bedrijf Telindus tot hoofdsponsor. Toch is het nog een aantal jaren wachten vooraleer de geel-rode shirts definitief terugkeren. Het is de intussen door Cordier aangetrokken sportief directeur Paul Courant die zijn stempel drukt op hoe KV de geschiedenis in zal gaan. Courant vraagt aan de Duitse kledingfabrikant Adidas een tenue te ontwerpen die helemaal teruggrijpt naar het Malinois van de jaren 40: de meest succesrijke periode uit de clubgeschiedenis met drie nationale titels (1943, 1946 en 1948). Vanaf 1987-88 speelt Mechelen opnieuw in een shirt met brede, verticale geel-rode strepen, een zwarte broek en zwarte sokken. Courant is zo vastberaden dat hij Adidas er zelfs van weet te overtuigen om hun traditionele drie strepen op de mouwen te laten vallen. Daardoor heeft KV Mechelen als een van de enige ploegen een Adidas-trui zonder de klassieke strepen. De outfit zal KV Mechelen niet alleen in België, maar in heel Europa een herkenbare look geven, eentje die garant staat voor succes.
Sindsdien blijft de club, op enkele experimenten na, trouw aan de shirtuitrusting. In de statuten van de club is intussen opnieuw opgenomen dat het thuisshirt van KV Mechelen uit verticale geel-rode strepen moet bestaan, precies zoals het in de beginjaren al was vastgelegd.
Sinds de jaren tachtig is het uitshirt steeds belangrijker geworden. Het ‘tweede’ shirt van Malinois is traditioneel wit, om een contrast te vormen met het geel-rode en/of volledig rode shirt waar de thuiswedstrijden in werden betwist. Vanaf de late jaren tachtig is er nog een derde kleur bijgekomen die regelmatig terugkomt: blauw. Vooral in de periode TeVe Blad, HCS en Stone Lease zijn nog een behoorlijk aantal wedstrijden in het blauw afgewerkt. Na 2000 zijn er naast wit en blauw ook enkele zwarte shirts geïntroduceerd.
Geert Clerbout
